Het is altijd veel makkelijker om de schuld bij de ander te leggen, dan hoef je namelijk niet stil te staan bij je eigen aandeel. Niet na te denken over je eigen verantwoordelijkheid.
Ik weet nog dat ik hem de eerste keer zag. Hij liep aan de overkant van de straat. Smoezelige jas, vet en te lang vlassig haar, broodmager, een verwilderde blik in de ogen.
Tommy Wieringa is zonder twijfel één van de beste schrijvers van deze tijd. Een schrijver die ik ook bewonder. Niet alleen vanwege zijn prachtige zinnen, die soms kunstwerkjes op zich zijn. Ik bewonder hem ook omdat hij nog stelling durft te nemen. Zich durft uit te spreken over lastige onderwerpen. Deze roman is daar ook een goed voorbeeld van. Door het verhaal te vertellen van één Marokkaanse jongen, die droomt van een betere toekomst, geeft Tommy Wieringa de vluchteling een naam, een gezicht. De vluchteling is weer mens geworden.
Tijdens de vakantie heb ik één van mijn meest dierbare schrijfvrienden, Michiel Geurtse ontmoet. Hoe dat gegaan is kun je hier lezen:
De zomer laat zich nog even van zijn beste kant zien. We kunnen ‘s avonds nog heerlijk met het hele gezin buiten eten. Toch hangt de herfst al onmiskenbaar in de lucht. Ik vind het niet erg want ik ben dol op de herfst.
Het blad van de thuiszorg organisatie ligt op de mat. Normaal gesproken gaat die ongelezen bij het oud papier. Er is maar één reden waarom wij lid zijn van deze organisatie. De contributie is namelijk vele malen lager dan de korting die we door dit lidmaatschap krijgen op onze zorgverzekering. Normaal gesproken heb ik niet bijster veel interesse in rollators, steunkousen en ergonomische plas-flessen.