Een zeer kort verhaal (ZKV)
Had hij niet net een steelse blik in de achteruitkijkspiegel geworpen dan was het moment ongemerkt voorbijgegaan. Een traan die in stilte over haar wang rolt als enige tastbare bewijs van haar verdriet.
‘Mevrouw?
Mevrouw, gaat het goed met u?’
Geen antwoord. Haar verstilde blik inmiddels gericht op het raam maar haar gedachten zijn niet hier.
Ze heeft al die tijd nog geen woord gezegd. De man die haar naar buiten begeleidde heeft hem haar tas en een adres gegeven.
Aan hun afscheid kwamen geen woorden te pas.
Zwijgend is ze in de auto gestapt en de man ging zonder verder naar haar om te kijken terug naar binnen.
Hij heeft al heel wat meegemaakt in ruim twintig jaar op de taxi maar het ongemak van de stilte die nu zijn auto vult is ook voor hem een nieuwe ervaring.
Niet goed wetende wat hij met de situatie aan moet vervolgt hij zijn weg.
De eindbestemming baart hem zorgen.
‘Weet u zeker dat u hier moet zijn mevrouw?’
Nog altijd geen antwoord, ze overhandigt hem een briefje van vijftig.
Voordat hij zijn portefeuille kan pakken voor het wisselgeld is ze al uitgestapt.
Een vrouw in het holst van de nacht op een industrieterrein achterlaten zal hij sowieso nooit graag doen maar nu voelt het helemaal niet goed.
Het terrein doet donkerder aan dan het daadwerkelijk is en hij heeft geen idee wat ze hier te zoeken heeft.
De gebouwen zijn stuk voor stuk vervallen en staan blijkbaar al langere tijd leeg. Er zijn geen camera’s en er is geen fysieke bewaking meer op het terrein aanwezig.
Haar hier achterlaten is ondenkbaar, maar hij kan haar niet dwingen om weer in zijn auto te stappen.
‘Mevrouw, kan ik u niet beter ‘
Zijn zin hoeft hij niet meer af te maken.
De vrouw heeft haar tas gepakt en is geruisloos verdwenen in de stilte van de nacht.
