Op zoek naar de juiste weg

We zijn onderweg, Meneer Schrijfhart en ik. We gaan op visite, een activiteit die we nog kennen uit het verleden maar inmiddels enigszins verleert lijken te zijn.
“Waar moeten we naar toe?”
Meneer Schrijfhart kijkt mij aan voor het antwoord op deze vraag en dat is op zich best bijzonder. Alle clichés over vrouwen en hun richtingsgevoel zijn op mij van toepassing. Ik ben nog in staat om in mijn eigen huis nog te verdwalen. Ik ben de laatste persoon die je naar de juiste weg moet vragen.

Onmogelijke instructies

Kaarten of inmiddels Google Maps helpen daar ook helemaal niets bij. Ooit was ik met mijn mams in Brugge. We zouden daar drie dagen verblijven en hadden er een arrangement bij de plaatselijk VVV geboekt. De stadswandeling was daar ook onderdeel van en dus bevonden we ons ergens in Brugge met een instructieboekje en een plattegrond.
“U bevindt zich nu voor gebouw X en loopt door naar rechts tot aan de kerk….”
Wat een vage instructies staan er toch altijd in die boekjes. Wat bedoelen ze met rechts? Sta ik dan met mijn gezicht naar gebouw X of met mijn rug er naar toe? Is het hun rechts of mijn rechts?

Kortom zowel naar links als naar rechts geen kerk te vinden. Sterker nog we zijn rond het hele gebouw gelopen en hoewel een kerk over het algemeen lastig te missen is lukte het ons toch. De instructies en plattegrond gingen onderin de tas en we besloten lekker te gaan dwalen. We hebben genoten van ons uitstapje. We hebben alles gezien en zelfs meer dan de gemiddelde toerist die zich braaf aan het instructieboekje heeft gehouden.

Samen met vriendin kom ik er ook niet uit

Samen met vriendin sta ik in het centrum van Rotterdam, we moeten naar een bepaalde locatie maar we zijn eerst wat wezen drinken. We weten ongeveer waar we moeten zijn maar zijn niet helemaal zeker van onze zaak. Vriendin start Google Maps op.
“Loop in Zuid Westelijke richting …”
Vertwijfeld kijken we elkaar aan. Wat is in vredesnaam Zuid Westelijke richting? Op goed geluk kiezen we een kant. We zien op het scherm dat we al lopende steeds verder van ons doel af raken. Dan maar de andere kant op, verbaasd zien we dat dit hetzelfde resultaat geeft. Wat is dan de juiste weg? We geven het op en vragen het gewoon even aan een vriendelijke meneer die wel richtingsgevoel heeft.

De juiste weg, het bos uit

Wie op het onzalige idee gekomen was weet ik natuurlijk niet. Toch vonden de leerkrachten van mijn middelbare school het destijds blijkbaar geen enkel probleem om ons, vijf puber meiden, midden in de nacht in het bos te droppen. We waren op schoolkamp, misschien wel zo’n introductieweekeind want ik heb geen flauw idee meer met welke meiden ik daar was. Er zou een dropping plaatsvinden en er was een korte uitleg geweest maar die hadden we even gemist. Puber meiden uit Rotterdam die horen dat ze zo dadelijk in het bos worden achtergelaten hebben wel wat belangrijkers aan hun hoofd dan luisteren naar instructies. Het bos is niet onze natuurlijke habitat, dus wát trek je aan? Welke schoenen en make-up past bij een nachtelijke boswandeling en wat doe je met je haar? Welke snacks neem je mee? Wel of geen parfum? Zoveel beslissingen te nemen en dan is het lastig luisteren uiteraard.

Daar stonden we dan, vijf bakvissen gewapend met slechts een kompas en een briefje met coördinaten, in een donker bos. De auto was nog niet koud vertrokken of de paniek sloeg al toe. Tenminste bij mij maar omdat de rest nogal stoer liep te verkondigen dat ze echt niet bang waren liet ik me natuurlijk ook niet kennen. Dus liepen we daar luid pratend en giechelend al dwalend door het bos en geen flauw idee wat de juiste weg uit het bos zou zijn.

Enge geluiden

Hoe lang we hebben rondgedwaald weet ik echt niet, in mijn beleving úren. Zoals gezegd, voor geboren en getogen Rotterdammers was het bos niet onze natuurlijke habitat. Onbekend terrein en dus doodeng. Welke gevaarlijke dieren wonen er in een bos? We hadden geen flauw idee, maar waarschijnlijk waren we ons van een konijn al rotgeschrokken op dat moment. We dwaalden maar rond en rond, werden steeds stiller en bij mij, in elk geval, stond het huilen me inmiddels nader dan het lachen. De redding was gelukkig nabij.

Uit het donker klonk opeens een wat bozige stem. We slaakten een gil en wilden wegrennen maar ineens scheen er een felle lamp in onze gezichten. We bleken op de een of andere manier op een militair terrein terecht gekomen te zijn. Jonge mannen in uniformen. Onze hormonen in combinatie met wanhoop en zenuwen, waren meer dan genoeg voor gegiechel, geflirt en de nodige tranen. Er werd wat overleg gepleegd via een portofoon en niet veel later verschenen er twee welwillende militairen in een legervoertuig die ons wel terug naar het kampterrein wilden brengen.

Levenslessen leer je gaande weg

Je zou denken dat we voortaan wel beter zouden opletten als er uitleg gegeven werd. Helaas was mijn puberbrein in elk geval nog niet zo ver dat ik oorzaak en gevolg al naadloos aan elkaar wist te koppelen. Tot op de dag van vandaag weet ik nog altijd niet hoe een kompas of een kaart werkt, kan ik nog altijd niet de juiste weg vinden. Wat ik wel geleerd heb is dat elke situatie, hoe eng, grappig, stoer of hopeloos ook. Altijd wel een mooi verhaal oplevert.