De metamorfose

Spiegeltje spiegeltje aan de wand

De laatste tijd werd ik absoluut niet vrolijk van mijn spiegelbeeld. Mijn reflectie toonde een moe, triest en oud gezicht. Niet helemaal de uitstraling waar ik op hoopte. Bovendien was het ook geen reflectie van hoe ik me daadwerkelijk voelde. Ik was niet moe of triest, dat oud laat ik maar even voor wat het is. Nu had ik ook wel door dat dit niet aan mijn gezicht lag. Mijn haar of eigenlijk mijn kapsel deed niet meer zo leuk mee. Dat is namelijk ook zo’n bijkomstig verschijnsel van de overgang. Je haar veranderd helemaal. Het is niet alleen dat het grijs wordt maar ook de structuur, de dikte, het vetgehalte of gebrek daaraan. Alles wordt anders. Dus probeerde ik al een andere shampoo, andere styling producten, krultang, stijltang, föhn harder of zachter laten blazen. Andere vorm fõhnborstel. Aan de lucht laten drogen echt ik probeerde van alles maar zonder het gewenste resultaat.

Tijd voor een metamorfose

De ochtend dat ik weer voor de spiegel zat en moedeloos en triest wérd van mijn spiegelbeeld besloot ik de kapper te bellen. De volgende dag hadden ze nog wel een gaatje, niet bij mijn vaste haarstylist maar dat kon me helemaal niets schelen. Er moest iets gebeuren, een metamorfose en snel ook. Om de volgende dag een beetje goed beslagen ten ijs te komen had ik al wat inspiratie op Pinterest opgedaan. Ik kon niet wachten tot de schaar erin zou gaan.

Het was rustig in de salon en ik mocht meteen op de stoel plaatsnemen.
“Moet het niet eerst gewassen worden?” Niet dat ik mijn haar zou zo smerig was maar normaal is dat toch de eerste gang bij de kapper.
Meneer de haarstylist keek me verbaasd aan.
“Jazeker wel maar ik moet je toch eerst leren kennen en advies geven, dat gaat niet met nat haar.”
Hij was zo stellig dat ik het niet in mijn hoofd durfde te halen om er tegenin te gaan. Je wilt je kapper niet tegen de haren instrijken tenslotte.

Het kennismakingsgesprek

Ik zat nog niet koud in de stoel of hij wapperde in cirkelende gebeuren rond mijn hoofd.
“Dit doet helemaal niets voor je. Het maakt je oud en moe. Dat heb je zelf ok wel door want je straalt een en al verdrietigheid uit.”
Na deze peptalk begon hij met zijn handen door mijn haar te woelen. Iets wat normaal gesproken toch echt alleen aan meneer Schrijfhart is voorbehouden.
Bovendien werden er heel wat vragen op me afgevuurd die weinig met mijn haar van doen hadden.
“Wat is je grootste passie?”
Dat was een hele makkelijke, schrijven, daar hoef ik geen seconde over na te denken.
Stralend kijkt hij me aan. Wow dat is geweldig, de meeste mensen slaan na deze vraag helemaal dicht. We raken nu dan toch echt in een gesprek verwikkeld. We hebben een klik. Hij blijkt in de Corona tijd het schilderen weer opgepakt te hebben. Trots laat hij me zijn werk, dat in de salon hangt, zien. Ik vind het oprecht mooi. Ik complimenteer hem met het kleurgebruik en lijnenspel. Hij begint helemaal te stralen.

Vertrouw je me?

Het is een hele directe vraag waar ik me bij af vraag of er mensen zijn die nee zouden durven zeggen maar ik kan volmondig ja zeggen. Hij vraagt of ik hem de vrije hand durf te geven. Ik stem toe, ook nadat hij zegt dat ook de tondeuse eraan te pas gaat komen. Daar kan ik helemaal niet mee zitten. Ik ga er vanuit dat meneer zijn vak verstaat en er alle belang bij heeft dat zijn klanten tevreden de deur uit gaan.
Dan gaan we eindelijk richting wasbak en kan de metamorfose beginnen.
Terug op de stoel draait hij me om. Ik kan niet meer in de spiegel kijken. Zo kan hij er beter bij en is de verassing voor mij groter. De ene na de andere lange pluk dwarrelt op de grond. Ik schrik er niet van, wel ben ik benieuwd naar wat hij ervan gaat maken.

De tondeuse wordt gepakt en ik schrik niet van de zijkanten die onderhanden worden genomen. Eerlijk gezegd had ik dat wel verwacht maar nu verplaatst hij het apparaat naar de voorkant. Ik slik even, wat gaat er nu gebeuren? Heb ik straks hetzelfde kapsel als Anouk? Staat haar overigens fantastisch maar of dat bij mij zou passen? Ik laat het maar los, de vrije hand is nu eenmaal de vrije hand, nietwaar?
Aan zijn gezicht te zien is meneer tevreden met het resultaat. Dan loopt hij weg en komt met een kar vol make-up terug.

Een heuse metamorfose gaat het dus worden

Vrolijk meldt meneer dat hij me ook nog even in de make-up gaat zetten want hij vindt het zo leuk geworden en hij wil het plaatje compleet maken.
Het is echt voor het eerst dat een man mijn make-up doet en ik wacht het maar gelaten af. Dan is het moment daar en wordt de stoel gedraaid. Mijn eerste reactie op deze metamorfose?

“So dan!” De Rotterdammert in mij is ineens weer wakker.
De kapper schiet in de lach, die reactie had hij niet zien aankomen. Ik ben niet geschrokken maar wel verbaasd. Wat zie ik er opeens stralend uit. Alsof er een enorme last van schouders is gevallen. Ik bekijk mezelf intens en dan zie ik het.
“Je hebt mijn kapsel op je schilderij gebaseerd!”
Aan zijn blik te zien heb ik zojuist bonuspunten gescoord.
“Ja wat goed dat je dat ziet, je zei dat je het lijnenspel zo mooi vond. Kijk hier is die Japanse rechte lijn en daar dat springerige van je persoonlijkheid.”
“Ik ben allang blij dat je niet met de kleuren oranje en blauw van het schilderij aan de slag bent gegaan.”

Mis match

Het is fijn als hoe je je voelt klopt met wat er aan de buitenkant zichtbaar is. Tenminste als je je goed voelt. Voel je van binnen verdriet, woede of andere minder positieve dingen dan is het meestal niet zo fijn als dat aan de buitenkant zichtbaar is. Maar zoals mijn uiterlijk zijn weerslag had op mijn gevoel is dat ook zo als je minder goed in je vel zit. Dus voel je je verdrietig, moe of angstig of vul zelf maar in, wees dan extra lief voor jezelf. Kleed je mooi aan, doe iets leuks met je haar. Pep jezelf een beetje op. Je hoeft je emoties en gevoelens niet te negeren maar je hoeft ze ook niet te voeden zeg maar.
Balans is goed maar soms mag je die mis match ook in je voordeel gebruiken.