Sonja in uitgeversland

Ken je dat gevoel op een plek te zijn waar je (nog) niet helemaal thuishoort? Nu ik mijn eerste serieuze stappen zet in uitgeversland is dat gevoel nogal aanwezig. Houd me ten goede, ik geniet enorm van het proces maar ik ben absoluut niet op mijn gemak. Dit is ver buiten mijn comfortzone.
Het ene moment ben ik bijna euforisch over wat er allemaal gebeurd en het andere moment als de dood om door de mand te vallen. Dat stemmetje in mijn achterhoofd dat me probeert wijs te maken dat ik eigenlijk geen echte schrijver ben en dat het niet uit kan blijven dat “ze” dat elk moment ook gaan inzien. Dat irritante stemtje probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat te negeren. Want ik heb een unieke kans gekregen waar ik voluit voor wil gaan. Mijn onzekerheid moet maar even iets voor zichzelf gaan doen, want dit avontuur laat ik me dus echt niet afnemen.

Sonja in uitgeversland is dus nog wat onwennig en gaat met wankele stapjes maar zoals ik pas al op Instagram postte. Een peuter die leert lopen denkt ook niet na de derde keer vallen: “Dat lopen is te moeilijk, ik kap ermee. Ik blijf wel kruipen.” Met de redacteur die me is toegewezen is er een klik. Dat is heel belangrijk want we zullen samen moeten werken om van mijn verhaal een boek te maken. Dan is het wel zo prettig als je elkaar begrijpt. Na de quickscan, een eerste indruk door de redacteur, van mijn manuscript kwam ook de eerste feedback. Dat vond ik dat best spannend, ik bleef naar het toilet gaan.

Alsof iemand een ongezouten mening geeft over je kind

Zo’n eerste versie van mijn verhaal laat ik normaal gesproken aan niemand lezen, zelfs niet aan meneer Schrijfhart. De eerste versie is hoe ik het verhaal aan mezelf vertel. Geen mooie zinnen, een hobbelige verhaallijn, vage personages. Zo’n versie kan nog alle kanten op. Nu is het juist deze versie die gaat bepalen of ze in uitgeversland met mij verder willen of niet. Dus ja mijn spanning is meer dan begrijpelijk.
Op de een of andere manier lukt het in eerste instantie niet om een video verbinding tussen ons tot stand te brengen. Dan maar bellen. Fijn dat die mogelijkheid er is maar je mist dan toch een wezenlijk deel van de communicatie. De reactie horen is waardevol maar de reactie ook kunnen zien is minstens zo waardevol. Gelukkig komt ook de videoverbinding uiteindelijk goed. We beginnen wat aftastend maar al snel komt het gesprek op gang. De feedback die ik krijg is fijn. Punten waar ik zelf mee zit kunnen bespreken en aandachtspunten die door de redacteur worden aangedragen voelt goed. Het gevoel als schrijver serieus genomen te worden, is als een warm bad na een wandeling op het strand in een herfststorm met slagregens. Niet één moment voelt het als negatieve kritiek hoewel het soms best pittig is. Er blijkt nog heel wat werk aan de winkel.

In uitgeversland werken ze met harde deadlines

Vooralsnog was ik uit gegaan van een deadline van eind juni dat blijkt een optimistische kijk van mijn kant. Eind juni worden de uitgaven voor het najaar besproken en vastgesteld. Dat houdt dus in dat voor die tijd het manuscript klaar moet zijn want het moet ook nog worden gelezen. Bovendien moet er nog wat tijd ingeruimd worden om op de valreep nog wat aanpassingen te kunnen doen. Kortom mijn deadline is niet eind juni maar negentien mei. Ik heb dus een krappe maand om te schrappen, herschrijven, aanvullen en aanpassen. Dan lijkt dat schrijven toch ineens verdacht veel op werk.
Met de feedback als leidraad ga ik optimistisch aan de slag. Tenminste de eerste dag. Daarna word het bikkelen en buffelen. Dat is dus ook het moment dat het irritante stemmetje van de onzekerheid zijn kans schoon ziet. Dat stemmetje dat niet zelden een verlammende uitwerking heeft.

Ik heb zo mijn eigen manier om ermee om te gaan

Nu heb ik dat stemmetje al heel wat jaren bij me en inmiddels kan ik er een stuk beter mee omgaan. Je leert gaandeweg hoe je jezelf losmaakt van die negativiteit. Mijn manier om mezelf weer te resetten is door een flink potje te janken en een korte tijd te zwelgen in zelfmedelijden. Desnoods snauw ik meneer Schrijfhart een keer af en dan kan ik er weer tegen. Niet lullen maar poetsen, dus laptop open en tikken, tikken, tikken.
Het hele manuscript voor de gestelde datum dat gaat me echt niet lukken. Het moet natuurlijk wel goed zijn, dan liever wat minder hoofdstukken klaar. Samen met mijn redacteur kom ik overeen dat ik het eerste deel af maak. Een samenvatting van de rest bijvoeg en de ontwikkeling van mijn personages uitwerk. Dat moet afdoende zijn voor een beoordeling.

Deel één is nu bij de redacteur ter beoordeling. Het is afwachten nu, ik heb mijn best gedaan.
Onwennig en onzeker ga ik dus mijn weg door uitgeversland maar ook vastberaden. Dit boek gaat er komen, als ze besluiten om mijn boek niet uit te geven, dan ga ik het zelf doen. Niet alle goede verhalen worden uitgegeven en niet alle uitgegeven verhalen zijn goed.
Je moet ook geluk hebben of het geluk in eigen handen nemen.

We gaan het zien. “De val van Gorka” gaat er sowieso komen. Linksom of rechtsom. Dit avontuur gaat een positief einde krijgen. Zoveel zelfvertrouwen heb ik inmiddels wel.