Dat ik enorm veel zin had in de vakantie bleek wel uit het feit dat ik al om half vijf naast mijn bed stond. Eindelijk na de Corona jaren weer naar Italië, naar het heerlijke Toscane om precies te zijn en ik kon niet wachten. Ontbijten, toiletartikelen en beddengoed in de caravan. Laatste afwasje en plasje doen en we konden gaan. tenminste dat was het plan, het liep een beetje anders.
Zoals veel mensen weer moesten wennen aan het sociale leven na alle Corona ellende moesten wij blijkbaar weer even in het hele kampeergebeuren komen. Ervaring hebben we genoeg, daar niet van. Meneer Schrijfhart heeft nooit anders gedaan dan kamperen, het is hem met de paplepel ingegoten. Tijdens de verkeringstijd ging ik voor het eerst mee op kampeervakantie. Van huis uit was ik dat niet gewend. Wij hadden een vakantiehuisje in Ouddorp aan zee en buiten een incidenteel uitstapje naar een hotel in Oostenrijk en een appartement in Duitsland, brachten we daar al onze vakanties door.
In september zijn we negenentwintig jaar getrouwd en met de verkeringstijd mee komt dat op zo’n vierendertigjaar kampeerervaring aan mijn kant en aan de kant van meneer dus beduidend meer. We zijn dus geen amateurs meer op kampeergebied zou je denken.
De caravan hing al achter de auto. De laatste dingetjes nog. Losbreek-kabeltje, stekkertje, neuswiel omhoog, stabilisatiestang naar beneden, dieselbak op slot, van dat soort werk. Routineklusjes zijn het. Ik draai de huisdeur op slot en daar begon het gelazer. Met geen mogelijkheid krijg ik de sleutel meer uit het slot. De sleutel wil niet naar links, niet naar rechts en er dus ook niet uit. Meneer Schrijfhart komt helpen maar ook hij krijgt er geen beweging meer in.
Met heel wat getob, een royale hoeveelheid WD40 en de nodige g*%#$@ krijgen we de deur weer open. Nu die sleutel er nog uit. Met een sleutel aan de binnenkant lukt het om de sleutel aan de buitenkant eruit te duwen. Lang verhaal kort we hebben de grendels aan de binnenkant op de deur gedraaid en zijn via de elektrische garagedeur naar buiten gegaan. Dat slot komt na de vakantie wel weer. Met een beetje vertraging stappen we in de auto, we kunnen gaan.
Nog niet koud op de snelweg, een enorme klap. Een vogel die rollend over de motorkap onder de auto verdwijnt. Meneer zet de auto op de vluchtstrook aan de kant. Helaas de vogel is dood en buiten een flinke smerige vlek op de motorkap lijkt er verder geen schade te zijn. Ietwat geschrokken rijden we verder. Niet veel later beginnen er ineens allemaal alarmbellen af te gaan in de auto. Er blijkt iets met de verlichting van de caravan niet in orde te zijn.
Normaal gesproken controleren we de verlichting altijd voordat we vertrekken maar door dat stomme slot zijn we dat helemaal vergeten. Sterker nog Meneer Schrijfhart is zelfs helemaal vergeten om de stekker in de auto te pluggen. Het gevolg is dat de kabel over de weg heeft gesleept en daar kan zo’n kabel dus niet tegen.
Dit is echt een probleem want zonder verlichting kunnen we niet verder en zou onze vakantie vroegtijdig tot een einde te komen. Ik zoek de dichtst bij zijnde caravandealer met werkplaats op en voorzichtig rijden we daar naar toe. Aangezien we nogal vroeg op pad gingen is die natuurlijk nog niet open. Gelukkig was er een medewerker die heel vroeg aankwam. Jammer dat die ons niet aan de benodigde kabel kon helpen want de werkplaats blijkt op zaterdag gesloten. Op naar de volgende dealer die wel de werkplaats open heeft. Die zit vlakbij maar gaat pas over een uur open. Dan krijgt meneer Schrijfhart een briljant idee. Een telefoontje naar een automaterialen-handel is de redding van onze vakantie. We halen de kabel op en rijden naar de werkplaats van ons bedrijf.
Onze eerste vakantiefoto’s maak ik terwijl meneer Schrijfhart met zijn handige handjes onder de caravan verdwijnt. Ondertussen haal ik een bakje koffie zet een stoeltje neer en besluit toch alvast in vakantiemodus te gaan.
Kwart voor twaalf zitten we weer in de auto. alles drie keer gecheckt en we kunnen op weg.
We zijn nog maar net over de Dortse brug of we krijgen eenberichtje van de schoonmama.
‘Zijn jullie al bij Koblenz?’
Na een verder moeiteloze reis komen we net na sluitingstijd aan op de overnachtingcsamping. Gelukkig mogen we er nog op en komen we de volgende dag gewoon volgens planning op de plaats van bestemming aan. Toch bleek ook daar dat we nog niet helemaal in het ritme van het kamperen zaten.
Abonnees kunnen in de nieuwsbrief lezen wat er nog meer misging.
Dat leest als een thriller zeg. Knap dat het allemaal nog op z’n kampeerpootjes terecht is gekomen. Dat zou ons niet lukken. Misschien dat we daarom niet kamperen.
Hallo Mies,
De start was nogal een gedoe maar de vakantie was heerlijk. Kamperen moet je liggen en is niet voor iedereen. Gelukkig hebben we de luxe om te kiezen wat bij ons past. Maak gelijk van de gelegenheid gebruik om te zeggen dat ik blij ben weer regelmatig één van jouw stukjes te mogen lezen. Aangezien je de reacties nog steeds hebt uitstaan maar het is elke keer weer genieten.
Surprise. Die staan sinds het laatste stukje weer aan. 🙂
Jippie Mies,
Kan ik weer fijn reageren onder jouw leuke stukjes.