Oog in oog met mijn idool, Leonardo da Vinci

Het was op de middelbare school een jaarlijks terugkerend onderdeel, de spreekbeurt. Soms moest het met zijn tweeën, vaker alleen en dit keer ook met een vooraf bepaald thema “Je Idool”. Zo luisterden ik en mijn klasgenoten naar spreekbeurten over voetballers, veel Doe Maar, Duran Duran en toen moest ik. Laat ik het er op houden dat de populariteitprijs dat jaar niet mijn kant op kwam. Ik hield mijn spreekbeurt namelijk over Leonardo da Vinci.

Waar mijn bewondering en fascinatie precies vandaan is gekomen kan ik je echt niet vertellen maar het was er en is er nog steeds. Nu we op vakantie waren in een dorpje dichtbij Vinci kon een bezoekje uiteraard niet uitblijven. Meneer Schrijfhart deelt mijn fascinatie niet maar hobbelt gezellig met me mee. We kopen een passe partout voor twee musea en het geboortehuis van mijn idool.

De meeste mensen kennen Leonardo da Vinci als de schilder van de Mona Lisa maar de man is zoveel meer dan dat. De man was architect, uitvinder, filosoof, schrijver, beeldhouwer, architect, schilder, ingenieur, natuurkundige, scheikundige, anatomist. Hij was op zijn zachts gezegd dus nogal veelzijdig en dat niet alleen, hij blonk uit op elk van deze onderdelen. Je zou kunnen denken dat onze lieve heer het talent wellicht wat beter had kunnen verdelen over de mensheid.

Leononardo was een buitenechtelijk kind van een welgestelde vader. Dat is meteen ook de reden waarom hij zich heeft kunnen ontwikkelen tot het genie dat hij uiteindelijk is geworden. Zijn vader heeft hem geheel tegen de tijdsgeest in geaccepteerd als zijn zoon. Als buitenechtelijk kind werd hij echter niet toegelaten tot een gilde. Dat is uiteindelijk zijn grote geluk geweest anders had hij hoogstwaarschijnlijk in de voetsporen van zijn vader getreden en was hij notaris of advocaat geworden.

Juist omdat Leonardo niet mocht toetreden tot een gilde en omdat zijn vader er financieel warmpjes bij zat kon de jonge Leonardo zijn eigen weg volgen. Hij vertrok naar Firenze en kon zich daar volop ontwikkelen.

Het geboortehuis vanLeonardo bevindt zich op drie kilometer afstand van Vinci, in het dorp Anchiano. Het is binnen niet zo heel spannend als ik eerlijk ben. Er staat weinig meubilair, een tafel, wat stoelen. Er is een kachel waar ook op gekookt kon worden en verder vooral informatie over Leonardo en zijn familie. In een vitrine ligt een dagboek. Het raakt me om het handschrift van mijn idool op zo’n korte afstand te kunnen bekijken. Hoewel ik de verste verte geen genie genoemd kan worden, ben ik verbaasd om te zien dat de wijze waarop de jonge Leonardo zijn dagboek bijhoudt veel overeenkomsten heeft met hoe ik dat doe.

In een andere ruimte is er een hologram van Leonardo te zien. Hij verteld daar zijn eigen geschiedenis en verhalen.

Het stuk waarin hij verteld dat hij zijn zelfportretten graag wat verfraaide omdat ijdelheid hem ook niet vreemd was, heeft me nogal aan het denken gezet. Leonardo tekende en schilderde zichzelf graag met een volle haardos terwijl hij die in werkelijkheid niet bezat. Daar sta ik dan met mijn mening over Photoshop, Botox, fillers en filters. Mijn idool zou in de huidige tijd zijn Instagramfoto’s ook opgeleukt hebben om zich beter voor te doen dan hij was.

Ach uiteindelijk is er niets nieuws onder de zon.