Afscheid nemen bestaat wel

Het is in deze tijd wellicht niet zo handig om te verwijzen naar een liedje van Marco Borsato. Maar het past juist zo goed bij het thema, afscheid nemen van… We hebben en krijgen er allemaal mee te maken. De pijn van het afscheid nemen. Afgelopen week werd ik daar weer zo bij bepaald.

Bij het begin beginnen

Afgelopen zaterdag plaatste ik er al een post over op mijn Instagram. Nu kan het zijn dat je me daar niet volgt of helemaal niet op Instagram zit. Daarom hieronder de foto en de tekst die ik erbij schreef.

De afgelopen dagen was ik nogal druk bezig. Na een goed gesprek viel de beslissing die al een tijdje in de lucht hing. Het kantoor van de zaak kwam naar huis. De uitbouw achter de garage is daarvoor de aangewezen plek. Zo is het kantoor áán huis maar niet direct ín huis. Mijn atelier/schrijfkamer moest dus vanuit de uitbouw naar een andere plek in huis.
Alle spullen versjouwen en de meubels over andere kamers verdelen. De grote tafel gaat naar de zaak. Dat dressoir kan op de logeerkamer. De boekenkast blijft staan of gaat die toch naar de gang? Dat muurtje toch maar even sauzen. Oh ook nog even raambekleding regelen. Die deur sluit niet goed, moet meneer even naar kijken. Er is heel wat te doen thuis én dan moet ik nog naar kantoor om daar op te ruimen en te verhuizen.

Voor een ADD’er als ik is het een project waar ik graag mijn tanden in zet. Hyperfocus gaat aan en de rem is compleet foetsie. Doorgaan tot het klaar is, dan eet en slaap ik maar niet.
Een valkuil waardoor ik o.a. jaren geleden burn-out raakte. Aan de ene kant altijd maar dat stemmetje “kun je niet, gaat je niet lukken” en aan de andere kant dat door blijven draven.

Sinds die tijd is dit mijn motto:

“Je kunt meer dan je denkt en je hoeft minder dan je doet.”

In zeg het vaak tegen andere mensen die zichzelf ook voorbij galopperen, vandaag zeg ik het maar weer eens tegen mezelf.

Over Instagram gesproken

Wie op Instagram of andere Social media zit kent het irritante fenomeen van de nepaccounts. Bij mij zijn het Artsen, Afrikaanse prinsen of Amerikaanse militairen. Het is om gek van te worden. Dit soort accounts verwijder en blokkeer ik direct. Bovendien neem ik ook zeer regelmatig afscheid van accounts waar ik geen enkele interactie mee heb. De bezem erdoor ruimt zo heerlijk op.

Opruimen met de Marie Kondo methode

Zoals hierboven al even aangestipt heb ik jaren geleden te maken gehad met een burn-out. In mijn herstelperiode was ik continue overprikkeld. Door mijn ADD en als HSP’er is dat toch al een issue in mijn leven maar in die periode was het veel heftiger dan ooit. Geluiden, geuren, bepaalde stoffen op mijn huid maar ook alles om me heen, het kwam zó intens binnen, om gek van te worden. Om mezelf te ontlasten wilde ik meer rust om me heen creeëren en bedacht dat ik met heel wat minder spullen toe kon. Opruimen en afscheid nemen dus. Door de situatie waar ik me in bevond overzag ik dat alleen niet meer. Daarom besloot ik om het destijds mateloos populaire boek ‘Opgeruimd!’ van opruim-goeroe Marie Kondo te lezen.

Nadat ik het boek had aangeschaft begon ik meteen met lezen. Nu staan er zeker bruikbare tips in zoals het per categorie opruimen. Al je tijdschriften verzamelen, uitzoeken en een nieuwe plek geven. Toch heb ik het boek niet uitgelezen. Marie Kondo heeft namelijk een bijzondere kijk op spullen. Zo vraagt ze zich bij alles wat ze bezit het volgende af “Does it spark joy?’ of in het Nederlands ‘Word ik hier echt blij van?’ Is het antwoord nee, dan gaat het weg.

Klinkt op zich hartstikke leuk, maar daar sta ik dan met mijn wc borstel in mijn hand. Ik zal vast niet de enige zijn die hier niet direct heel vrolijk van wordt. Desondanks heb ik het ding wel nodig.
Dan is daar nog de situatie met het bedanken van je spullen. Stel je neemt afscheid van dat oude T-shirt, dan gooi je het niet zomaar in de vuilniszak, nee je bedankt je T-shirt voor de tijd samen, vertelt hoe fijn je het gevonden hebt om het te dragen maar dat jullie wegen nu gaan scheiden. Dán gooi je het pas in de zak. Dat kan ik dus niet, te nuchter om een gesprek met een t-shirt aan te knopen.

Nog zoiets, nadat je je sokken hebt uitgezocht, bedankt en de exemplaren weg hebt gegooid als het geen Joy meer sparkt kunnen de overgebleven exemplaren terug in de la of mand. Maar let op, maak geen bolletje van je sokken. Volgens Marie is de taak van sokken om om je voeten warm te houden en te beschermen. Ze zitten dan strak om je voeten heen. Als ze gewassen zijn hebben ze vrij en dan is het niet zo sympathiek als ze geen enkele bewegingsruimte hebben. Volgens mij ben ik hierna afgehaakt.

Afscheid nemen op Social media versus het echte leven

Zo makkelijk als het is om op Social media afscheid van mensen te nemen, ze zelfs alle toegang tot je account te ontzeggen, zo lastig is dat in het echte leven. Mensen die je alleen maar stress opleveren, dat gaat misschien nog wel. Hoewel ik daar ook geen ster in ben. Maar wat te doen met familie of mensen die ooit heel belangrijk voor je waren?

We kennen allemaal wel mensen in onze familie of vriendenkring die je alleen maar energie kosten. Je bent altijd maar aan het geven en je krijgt weinig tot niets terug. Misschien moet je zelfs altijd op je tenen lopen rondom die persoon, elk woord op de weegschaal leggen. Energieslurpers die je liever kwijt dan rijk bent. Vrienden die je bent ontgroeid. Hoe ga je daar op een nette manier afscheid van nemen?

Misschien kan ik daar de Marie Kondo techniek op toepassen. Wordt ik nog blij als ik aan die persoon denk? Ik zie het zo voor me dat ik een bijeenkomst organiseer waar ik al die mensen waarbij het antwoord nee was, laat komen. Hapje en een drankje en dan bedank ik ze voor de tijd die we samen hebben doorgebracht vertel ik hoe ik daar van heb genoten maar dat ik afscheid ga nemen en dat we vanaf nu ieder ons eigen weg gaan.

Als ik daar het lef toch eens voor had.