De eerste maandag van het nieuwe jaar en we zijn aan druk aan het werk. We willen het boekjaar 2022 zo snel mogelijk afsluiten en er is nog heel wat werk te verzetten. We kletsen weinig en zijn geconcentreerd bezig. Zij achter haar laptop en ik schakel tussen twee computers. Naast de drie computers liggen er diverse stapels papier, mapjes, ordners en bakjes op tafel er staat een grote perforator, een nietmachine en nog veel meer. Kortom de tafel is behoorlijk vol. Zij legt even een map opzij en dan klinkt er een alarmerend gepiep.
‘Sorry, mijn fout.’
Ik schiet in de lach, ‘zeg je nu echt sorry tegen je laptop?’
Het zit er gewoon ingebakken
Ja dat deed ze inderdaad want ze had per ongeluk iets op het toetsenbord van de laptop gelegd, dus haar fout. Het heeft natuurlijk helemaal geen zin om je excuses aan te bieden aan een apparaat, nog afgezien van het het feit dat het hier überhaupt niet om een fout gaat, maar het zit er zo ingebakken, bij haar maar eerlijk is eerlijk ook bij mij. Was het mijn laptop geweest dan had ik ongetwijfeld net zo goed mijn excuses aangeboden.
Zelfs als ik helemaal niets fout gedaan heb zeg ik makkelijk sorry
Het mag gezegd, ik heb geen enkele moeite met sorry zeggen. Sterker nog ik doe het veel te makkelijk en daardoor ook veel te vaak. Houd me ten goede, als je iets fout gedaan hebt dan is het een teken van sterkte om je excuus aan te bieden, helemaal niets mis mee. Te pas en te onpas sorry roepen is weer een heel ander verhaal.
Pas geleden kreeg ik op Instagram een DM, ik heb het inmiddels verwijderd dus de letterlijke tekst weet ik niet meer maar het ging ongeveer als hieronder weergegeven.
Je kent me niet, want als je me had gekend had je nooit zo’n bericht geplaatst. Je hebt geen idee waar ik allemaal door heen ga. Ik heb een maand in het ziekenhuis gelegen daarom reageer ik nu pas maar je bericht is heel pijnlijk en ik werk zo ook niet.
Het klopt dat we elkaar niet kennen. Ik kan me niet herinneren ooit contact met deze persoon te hebben gehad. Ik heb dan ook geen flauw idee waar dit over gaat en dat meld ik dan ook. Na wat berichten heen en weer blijkt dat ik ruim een maand daarvoor een bericht op Instagram heb geplaatst waarin ik aankondig dat mijn boek binnenkort naar de drukker gaat en dat mensen een gesigneerd exemplaar kunnen reserveren. Omdat ik echt een heel aardig persoon ben en iedereen te vriend wil houden heb ik er zelfs nog bijgezet dat niemand zich verplicht hoeft te voelen.
Ik begrijp er helemaal niets van
Het is mij echt totaal niet duidelijk wat ik misdaan heb en toch. Toch begin ik mijn antwoord met ‘Sorry dat ik je gekwetst hebt, dat is nooit mijn bedoeling geweest…’
Volkomen van de zotte, bovendien heeft deze persoon dat bericht wel gelezen maar geen reactie meer gegeven. Dagenlang heb ik er last van gehad en nog raakt het me. Met mijn verstand weet ik dat ik helemaal niets gedaan heb waar ik mijn excuses voor zou moeten aanbieden maar het zit er zo ingebakken.
Aardig zijn of aardig gevonden willen worden
Het ligt een beetje in het verlengde van dat aardig zijn. In principe is er uiteraard helemaal niets mis met aardig zijn voor je medemens. Totdat het aardig zijn of misschien zelfs het aardig gevonden willen worden, ten koste van jezelf gaat. Het is een van mijn valkuilen. Over mijn grens heen gaan om die ander tegemoet te komen.
Ik maak geen goede voornemens voor het nieuwe jaar
Goede voornemens voor het nieuwe jaar maken daar doe ik niet aan. De kans dat ze slagen is uitermate klein maar ik begrijp die fascinatie met 1 januari als startdatum ook echt niet. Zodra je merkt dat er iets in je leven moet veranderen dan is de enig juiste datum vandaag. Je gaat dat niet voor je uit schuiven.
Minder vaak sorry zeggen en minder mijn best doen om aardig gevonden te worden klinken anders toch echt als goede voornemens.
Sorry, maar daar ben ik het niet mee eens. Zodra ik constateer dat er iets moet veranderen dan neem ik me dat niet voor, nee dan is dat een plan van aanpak. Dat het dit keer toevallig begin januari is is stom toeval. Het is dus een plan van aanpak. Dat hoeft niet in een keer perfect maar gewoon stapje voor stapje. Met vallen en opstaan.
Tot slot
Heel even heb ik overwogen om die persoon in mijn DM alsnog te laten weten dat ik het helemaal niet eens ben met het verwijt en met mijn reactie daarop, dat ik het ook niet zo netjes vindt dat ik na het (onnodig) aanbieden van mijn excuses niet eens meer een antwoord heb gekregen. Ik heb het even overwogen en besloten het niet te doen. Geen reactie zegt ook een heleboel en ik hoef niet degene te zijn die alle moeite doet.
Gek hè hoe snel we sorry zeggen. Ik heb die nare eigenschap ook. Ik hoor mij het zelf ook wel eens zeggen en dan denk ik meteen; ‘ waarom zeg ik eigenlijk sorry?’ Je hebt weer lekker geschreven , met plezier gelezen.