Treur niet om mij (ode aan het leven)

fragment uit ‘Treur niet om mij’ van Diggi Dex

“Ja, heb je ooit wel eens
bedacht wat je
zou zeggen
als je straks daar ligt
voor hen die jou kennen
wat zijn de woorden
die je mee
zou willen geven
hier, dus bij deze
m’n ode”

Zaterdagochtend was het het eerste bericht dat ik zag op mijn telefoon, ’s nachts verstuurd door mijn broer. ‘Natasja is opgenomen op de IC met sepsis, ze ademt moeilijk dus misschien moet ze aan de beademing en dan gaan ze haar in slaap brengen.’
Wat? Nee dat kan toch niet waar zijn? We hebben elkaar een paar dagen geleden nog gesproken om binnenkort weer eens af te spreken. Onze laatste woorden waren ‘We zien elkaar snel.’

We bellen en appen wat heen en weer, we kunnen het nauwelijks bevatten, willen het ook niet echt toelaten.
Niet veel later krijg ik een telefoontje van haar vriendin. Het ziet er niet goed uit. Natasja is in coma gebracht, kan niet meer zelfstandig ademen en haar nieren zijn het aan het begeven. Bij sepsis redt 40 % van de patiënten het niet en de prognose voor mijn schoonzus is vele malen slechter dan dat. Er moet een wonder gebeuren wil ze het gaan overleven. Meneer Schrijfhart en ik rijden naar mijn ouders om ze persoonlijk op de hoogte te brengen. Onze oudste haalt onze bonusmoeder op en verslagen zitten we bij elkaar. We kunnen niets anders dan bidden en dat doen we dan ook. In mijn gebed schreeuw ik het letterlijk uit naar God. ‘Heer ik ben boos, U bent een God van wonderen, nu is de tijd om dat te tonen want ik kan en wil dit niet accepteren.’

Ik wordt weer gebeld door de vriendin. Iedereen wordt naar het ziekenhuis geroepen om afscheid te nemen. Zonder aarzelen springen we in de auto en rijden zo snel als verantwoord is naar het ziekenhuis in Emmen.

Uren later arriveren we gespannen in het ziekenhuis, zijn we nog op tijd? We worden opgewacht door de vriendin en mijn nichtje, huilend vallen we elkaar om de hals. We delen ons verdriet, onze boosheid maar vooral onze machteloosheid. Boven op de IC zit mijn broer, een gebroken man die zich aan elke strohalm vastklampt. Mijn schoonzus ligt onherkenbaar in bed aan allerlei apparaten en slangen. Ik herken haar alleen aan haar nagels die zoals altijd mooi gelakt en verzorgt zijn.

Treur niet om mij

“Ik heb zo veel gekregen
niet altijd verwacht
Yeah
en dat is m’n filosofie
dus doe me één lol
als ik weg ben
dan denk aan dat
want voor je het weet
is je show voorbij
dus draai deze
nog één keer
één voor mij”

Die nacht liggen meneer Schrijfhart en ik als een sticker tegen elkaar aan. Onze handen zoeken elkaar en vlechten zich ineen. Slapen wil niet lukken en dus fluisteren we steeds tegen elkaar ‘Ik houd van je, ik wil je niet kwijt.’ We zijn weer eens bepaald bij hoe fragiel het leven en de liefde zijn. We zijn maar mensen van een dag, een ademtocht.
De volgende ochtend lijkt er even wat hoop te gloren maar dan begeeft haar hart het. Slechts 48 jaar oud mocht ze worden. Te jong, te onverwachts, te abrupt, te alles.

We zijn tot na de uitvaart bij mijn broer en de kinderen gebleven. Verslagen en verbijsterd. Zoveel vragen ook, want hoe nu verder? Mijn broer is ineens een weduwnaar, de liefde van zijn leven is letterlijk uit zijn leven weggerukt. Hoe nu verder? Zijn kinderen hebben hem nodig en hij heeft zijn kinderen nodig. Samen zullen ze een nieuwe vorm moeten vinden. Een vorm met een groot gat erin. Hoe moet je dan verder? Je moet, je moet, maar niet alleen. Er staat een heel cordon van lieve vrienden en familie om hen heen die ze hier bij gaan helpen.

Het gat is er en dat vullen we met liefde in overvloed. Natasja was een levensgenieter, had nog zoveel plannen, zoveel dromen en ze heeft ooit gezegd toen ze dit lied in auto hoorde dat dit maar op haar uitvaart gespeeld moest worden.

Proost op het leven

“En als de klok luidt
het tijd is
ik zing voor
de laatste keer
als ik daar lig
in vrede
zing deze dan
nog een keer
en als de klok luidt
bouw dan een mooi
feestje voor mij
zo eentje
die doorgaat
doorgaat
voor altijd
mocht ik heengaan
ergens
treur dan niet
om mij
maar proost
op het leven
en treur
niet om mij”

Lieve Natasja, we hebben geproost op het leven, zoals je graag wilde. Het ‘Treur niet om mij’ wil nog niet zo lukken maar we doen ons best en als je ziet hoe sterk je gezin de afgelopen dagen is geweest, de eenheid die ze nu al vormen dan zou je zo waanzinnig trots geweest zijn. Ze gaan het samen redden daar ben ik van overtuigd.

“Dus doe me één lol
als ik weg ben,
zeg het nog één keer
maar voor je het weet
is je show voorbij
dus draai deze
nog één keer
één voor mij”