Hink, stap, sprong door het leven

Ken je dat spelletje hink, stap, sprong nog van vroeger? Die blokken en cijfers met stoepkrijt op het schoolplein of met vriendjes op straat, waar je dan hinkelend je weg moest vinden tot het eind. Ik was er niet goed in. Struikelen, dáár was ik goed in. Sowieso was de pauze naast gym mijn minst favoriete onderdeel van de schooldag. Het hele sociale gebeuren was ook toen al niet aan mij besteed.
Mijn moeder haalde als ze vond dat we straf verdiend hadden, mijn broer van buiten naar binnen. Mij stuurde ze voor straf naar buiten. Zat ik in mijn eentje op een bankje te wachten tot ik weer naar binnen mocht. Solitude was mijn beste vriend.

Vandaag is een spannende dag, een interview met de krant. Dé krant is een landelijk dagblad en het is me nog niet duidelijk of ik straks in de landelijke of regionale editie kom te staan. Het spannende deel is trouwens niet eens zozeer het interview. Ik heb de rare gewoonte om als ik nerveus ben te gaan ratelen, dan blijf ik praten dus dat komt vast wel goed. Nee die spanning zit hem vooral in de fotograaf die meekomt. Zodra er ook maar iets wat op een camera lijkt, op me gericht wordt, verkramp ik. Selfies maken is geen enkel probleem maar als een ander een foto van mij gaat maken dan gaat het mis. Dit soort aandacht is sowieso niet aan mij besteed. Laat mij maar fijn op de achtergrond blijven. Dáár ben ik beter op mijn plaats, kan ik mooi mijn superpower inzetten, mezelf onzichtbaar maken.

Het interview staat gepland voor de middag en ik moet mezelf dus afleiden om de ochtend door te komen. Mezelf kennende zal het frequent bezoeken van de WC al aardig wat van mijn tijd opslokken. Stress verlaat bij mij niet zelden op vloeibare wijze mijn lichaam. Aangezien enige ijdelheid mij toch ook niet vreemd is heb ik ook maar een bezoek aan de kapper gepland. Bovendien gaat het interview bij mij thuis plaatsvinden dus zal ik ook nog wel even met een stofdoek en de stofzuiger door het huis gaan. Ik kom de tijd wel door denk ik.

Hink, stap, sprong

Wat dat aandacht krijgen betreft heb ik al een lange weg afgelegd. Toen ik in september 2014 mijn eerste website, sonjaschrijft, lanceerde was ik een heel stuk terughoudender dan ik nu ben. Die website was al een hele stap maar om zichtbaar te zijn moest ik die wel onder de aandacht brengen. Schoorvoetend sloot ik me aan bij een schrijfgroep op Facebook. Al snel legde ik daar het eerste contact met een andere schrijver en toen nog een en nog een. Een dappere eerste stap uit mijn comfortzone. Er zouden er nog vele volgen.

Die schrijfgroepen waren een hele goede leerschool en ik heb er een aantal dierbare schrijfvrienden aan overgehouden. Mensen die ik met mijn sociale onhandigheid anders nooit had leren kennen of durven aanspreken. Vanuit de veiligheid van mijn eigen huis en vanachter mijn computer waar ik onzichtbaar en redelijk anoniem dat uiterst voorzichtige eerste stapje durfde te zetten. Die eerste bange stap heb ik zelf gezet en daardoor kwam er iemand op mijn pad bij wie ik me al snel veilig voelde. Die veel dapperder is dan ik was en waarschijnlijk ooit zal zijn. Ik werd eerst aan de hand genomen om een volgende stap te zetten, aangemoedigd en toen mijn zelfvertrouwen groeide, uitgedaagd om zelf mijn weg te volgen.

De ene keer durfde ik slechts een een been vooruit te steken voordat ik daadwerkelijk een stap kon zetten, een andere keer nam ik vol zelfvertrouwen een sprong in het diepe. Dat pakte lang niet altijd goed uit, ging ik keihard onderuit. Geschrokken holde ik dan terug naar mijn comfortzone om mijn wonden te likken, te leren van wat mis ging, me te herpakken en toch weer een keer proberen.

Het juiste tempo bepalen

Het is lastig, heel lastig om het juiste tempo te bepalen. Je moet voorbij je angst en dat gaat tegen onze natuur in. Angst heeft namelijk een functie. Het behoedt je voor domme fouten en gevaarlijke situaties. Maar angst kan ook verlammend werken en dan keert het zich tegen je. Doen wat goed voelt heeft in zo’n geval geen enkele zin want dan blijf je in je comfortzone hangen en kom je geen stap verder.

Het juiste tempo is jouw tempo, De ene keer hinkel de kinkel en de andere keer die sprong. Mild voor jezelf zijn en het blijven proberen. Is de sprong te groot? Probeer dan een stapje en als dat ook te groot is dan voorzichtig een voet proberen of desnoods een teen. Zolang je maar in beweging blijft.

Van ver gekomen

Inmiddels ben ik na al die jaren van voorzichtige kleine stapjes en soms dappere sprongen toch maar mooi een heel eind gekomen. Na heel wat uitproberen, nieuwe pogingen en ja ook mislukkingen heb ik inmiddels mijn draai gevonden op Instagram, weet ik dat ik helemaal niets meer te zoeken heb op Twitter, Heb ik ondervonden dat TikTok en ik geen vrienden zijn en dat Facebook mij niet meer wil. Bovendien heb ik een vast publiek op mijn website en weten meer en meer nieuwe lezers mij te vinden, is mijn eerste roman een feit en durf ik mezelf steeds meer te laten zien en steeds meer van mezelf te laten zien. Het gaat niet snel, het gaat niet langzaam, het gaat op mijn eigen tempo.

De eerste stap in de toekomst

Dapper vervolg ik dus mijn pad. Nu weer een nieuwe uitdaging, de boekpromotie. Dat vraagt weer nieuwe vaardigheden. Boekhandelaren aanschrijven en schaamteloos vragen om signeersessies te mogen doen. Media aanschrijven en bedelen om aandacht voor mijn boek. Het is een enorme berg die ik moet beklimmen. Ik houd niet van bergbeklimmen maar ik ga het wel doen want om de top te bereiken moet ik toch echt die eerste stap omhoog zetten.