Loslaten is l(i)efhebben

Het was een drukke week die echt alle kanten opging. Vorige week een blog met als titel Hink-stap-sprong door het leven, deze week had het zomaar Achtbaan van het leven kunnen heten. Dat is het dus niet geworden. Loslaten is het thema want als ik de laatste jaren blijkbaar iets moet leren is dat het wel.

Het is niet voor het eerst in mijn leven dat ik met alle liefde vast zou willen houden maar dat loslaten de betere optie is. Niet zelden is dat met pijn in het hart. Intense pijn zelfs. Het verlies van mijn schoonzusje nog maar zo kort geleden is op zichzelf al pijnlijk genoeg maar het haalt ook oud zeer naar boven. Keurig opgeborgen en ik was blijkbaar vergeten dat het er nog was. Als een duveltje uit een doosje komt het op onverwachte momenten ineens tevoorschijn. Ik onderga het gelaten, laat de pijn, de boosheid, het verdriet er maar even zijn. Het heeft geen zin om het weer op te bergen want dan komt het later opnieuw te voorschijn. Dit keer pak ik het anders aan. Pak pen en papier en schrijf het op. Zin na zin laat ik alle frustratie, vragen, onuitgesproken pijn op het papier verschijnen. Als ik emotioneel helemaal leeg geschreven ben verfrommel ik het papier en gooi het weg. Klaar ermee. Letterlijk en figuurlijk loslaten.

Controle loslaten

Vorige week dinsdagmiddag stond het interview met de krant op het programma. Omdat ik mezelf inmiddels goed genoeg ken heb ik voorzorgsmaatregelen genomen. Ik ga me niet een hele ochtend lopen opvreten van de zenuwen. Bezigheidstherapie is het plan. De wekker gaat een uur vroeger af dan normaal. Vroege ronde met de hond die me dat niet geheel in dank afneemt. Pepper mag graag uitslapen. Daarna snel een kop koffie en een boterham en dan ga ik als een heuse Mien Dobbelsteen met sopdoek, stofzuiger en dweil door het huis. Vervolgens staat een bezoek aan de kapper op het programma. De ochtend vliegt om, gelukkig. Na de lunch staat de boekenkast op het programma. Het is een gave kast maar ook een enorme stoftrekker. Dan heb ik echt alles gedaan wat ik wilde doen en heb toch nog tijd over. De wc bezoekjes volgen elkaar steeds sneller op. Eindelijk is dan het echt zover, de bel gaat en de dame die mij gaat interviewen stapt binnen. Het is een leuk mens en de zenuwen verdwijnen voor het grootste deel.
Ik praat honderd uit, dat is het voordeel van zenuwachtig zijn bij mij, ik ga ratelen. Er worden vragen gesteld, aantekeningen gemaakt en dan is het tijd voor de fotograaf. Hier heb ik het meest tegenop gezien. De fotograaf is een aardige man die me gerust weet te stellen maar er is aan mij echt geen fotomodel verloren gegaan. Dan is het alweer achter de rug en moet ik afwachten wat zij ervan gaat maken. Aangezien ik graag zelf de touwtjes in handen heb is dit ook weer een lesje in loslaten.

Het is overigens een mooi verhaal geworden waar ik best trots op ben. Wat die foto’s betreft? Met compassie naar mezelf kijken is nog best lastig merk ik.

De rest van de week

Het is een overvolle week met een drukke agenda, lastige gesprekken, dingen die er tussendoor komen of juist ineens niet doorgaan. Het voelt alsof ik geleefd wordt. Daar kan ik slecht tegen maar ook dit stukje moet ik loslaten. Accepteren dat het niet altijd gaat zoals ik het wil. Het kost me moeite en ik heb iets te vaak koppijn. ’s Nachts lig ik me zorgen te maken over de mensen die ik zo van harte lief heb en die door zo’n moeilijke tijd heen moeten. Het raakt me zo omdat ik er echt helemaal niets aan kan veranderen. Dat nachtelijk gepieker brengt me helemaal nergens en ik help er ook helemaal niemand mee. Van me af schrijven dan maar weer en mezelf bezig houden zodat ik geen tijd heb om te piekeren.

Loslaten is l(i)efhebben

Na een drukke en emotioneel heftige week is het in het weekeind een mooi moment om eens rustig te reflecteren. Het was pittig maar ook leerzaam. Er is echter nog iets wat ik moet doen. Iets waar ik al dagen over nadenk en tegenaan hik. Een beslissing die ik met pijn in het hart maar voor me uit blijf schuiven. Het valt me zwaar maar in liefde loslaten is in dit geval het beste wat ik in de gegeven situatie kan doen. Ik twijfel niet langer, loslaten is l(i)efhebben. Wat blijft is een meer dan dierbare herinnering die ik veilig opberg en bewaar in mijn hart.

Sonja