Vader en zoon

Ze lopen hun dagelijkse rondje. Johan en Gernand. Vader en zoon, elke dag na het eten, samen een blokje om. Vroeger hand in hand, nu loopt zijn zoon ver voor hem uit.
Gernand gaat meer en meer op zijn eigen tempo door het leven 

Johan kan het ruiken, voelen, zien en horen dat de lente onmiskenbaar in de lucht hangt.
Hoewel hij het niet met woorden kan vatten weet hij gewoon dat de winter anders ruikt. De geur van de winter is aards en diep. De lente ruikt zoeter, frisser, vluchtiger.
De temperatuur is alweer aan het stijgen, vandaag zelfs tot in tot dubbele cijfers. De voorjaarsbloemen steken voorzichtig hun kopjes boven de grond. Toch zijn het vooral de vogels die de lente aankondigen. Hun vroege gezang dat hem weer elke morgen wekt. Hij ziet hoe ze op zoek zijn naar de juiste plek om hun nest te bouwen. Hoe ze de hele dag door takjes verzamelen om een veilige plek voor hun jongen te creëren. De hofmakerij waar hij nogal eens jaloers naar kijkt, is in volle gang. Vogels lijken precies te weten hoe ze de juiste partner moeten vinden. Johan heeft het wat dat betreft opgegeven. Een gebroken hart lijmen is een moeizaam en langdurig proces en daar heeft hij geen energie meer voor.

Zijn zoon is afgeslagen zonder op of om te kijken. Zomaar zelf besloten om bij opa langs te gaan. 
Sinds kort woont zijn vader in een verzorgingshuis vlakbij. Zijn geheugen laat hem steeds vaker in de steek. Kan slecht uit zijn woorden komen en herkent hen soms niet eens. Hij vergat regelmatig het licht uit doen of de kraan uit te zetten. Wist soms de weg terug naar huis niet meer. Johan moest steeds vaker bijspringen om zijn vader te helpen. Het was gewoon niet meer verantwoord om hem alleen te laten wonen. De beslissing om hem in het verzorgingshuis te laten wonen is niet makkelijk geweest maar zijn vader lijkt hier gelukkig te zijn. Er wonen verhoudingsgewijs meer vrouwen dan mannen. Zijn pa krijgt meer dan voldoende aandacht van de dames en dat laat hij zich maar wat graag welgevallen.
Johan en Gernand gaan regelmatig bij hem langs. Gernand is dol op zijn opa en zijn opa op hem. Hoewel zijn vader steeds vaker niet meer weet wie ze zijn, lichten zijn ogen nog steeds op als hij Gernand ziet binnenkomen.

Johan is zich de laatste tijd er ook meer en meer van bewust dat Gernand niet lang meer thuis kan blijven wonen. Zoals de vogels elk voorjaar een nieuw nest bouwen voor hun jongen zal ook hij ooit een nieuw thuis voor zijn zoon moeten zoeken. Maar een plek waar Gernand gelukkig zal zijn en waar goed voor hem gezorgd wordt is niet zo makkelijk te vinden. Het baart hem zorgen. De instellingen komen hem te vaak op een negatieve manier in het nieuws.
Hij schuift de gedachte maar wat graag voor zich uit want hij kan zich geen voorstelling maken van hoe het zal zijn zonder zijn Gernand in huis.
Hij weet het nog zo goed hoe gebroken én hoe gelukkig hij was toen hij zijn zoon voor het eerst in zijn armen hield.

Rianne en hij hadden zo naar dat moment uitgekeken, nog even en ze zouden niet langer Rianne en Johan zijn. Ze zouden een gezin zijn maar wat een uitbreiding van hun geluk had moeten worden werd uiteindelijk een boze droom.
De zwangerschap verliep probleemloos en het is daardoor nooit bij hen opgekomen dat het uiteindelijk zo mis zo kunnen gaan.

Rianne had voldoende ontsluiting en sterke weeën. Niets wees op een zware bevalling totdat hun ongeboren zoon zich plots in een stuitligging draaide. Wat de vroedvrouw ook probeerde het lukte haar niet om de kleine deugniet te draaien. Terwijl de persweeën zich al aandiende moest Rianne halsoverkop naar het ziekenhuis. Het bleek echter een hectische avond op de kraamafdeling. Alle gynaecologen waren druk bezig met een onverwachte keizersnede of gecompliceerde bevallingen. Er was niemand beschikbaar om haar te helpen. Ze kreeg weeënremmers die niets uithaalde en Rianne raakte in een shock. Vanaf dat moment ging alles mis.
Rianne overleed zonder ooit haar kind gezien te hebben en hun zoon moest na zijn geboorte direct gereanimeerd worden.
De bodem onder zijn bestaan in een keer weggeslagen. Radeloos en verslagen kreeg hij heel even dat kleine manneke in zijn armen en ondanks zijn intense verdriet opende er een deur in zijn hart waarvan hij tot dan toe niet had geweten dat die er was.
Het zuurstofgebrek bleek blijvende schade te hebben aangericht in de hersenen van zijn zoon. Hij wist nog niet eens hoe hij weduwnaar of vader moest zijn en nu werd er een nog grotere last op zijn schouder gelegd. De liefde voor zijn zoon bleek echter groter dan welke last dan ook. Hij en Gernand zijn een onbreekbare eenheid die elkaar zonder woorden begrijpen. De zorg voor zijn zoon ervaart hij als een voorrecht.

Johan staat voor het raam, samen met zijn vader kijkt hij naar Gernand die in de tuin van het verzorgingshuis tegen de vetbolletjes, die aan het vogelhuisje hangen, slaat. Alsof het miniatuur boksballen zijn. Hij heeft plezier in zijn spel.
Terwijl Johan naar zijn zoon kijkt overvalt het weemoedige gevoel hem weer. Hij moet echt gaan nadenken over de volgende stap in hun leven. Een nieuw thuis zien te vinden voor Gernand en daarmee loslaten wat hij voor altijd vast zou willen houden want wat moet hij zonder zijn zoon?
Gernand zal altijd een onbevangen kind blijven. Een kind in een volwassen lichaam. Fysiek is het heel zwaar. De jaren beginnen bij Johan ook te tellen. Hij leeft zo gezond mogelijk; sporten, niet roken, matig met alcohol. De verantwoording die hij voelt ten opzichte van zijn zoon overstijgt die van andere ouders die hij kent. Als er iets met hem gebeurd dan heeft Gernand niemand meer om voor hem te zorgen.

Hij heeft in het verleden wel geprobeerd om een nieuwe liefde te vinden. Datingapps en al. Drie keer had hij een leuke klik met een vrouw. Hij is altijd eerlijk geweest over zijn zoon en de zorg die het met zich meebracht. Twee dames haakten direct af. Te ingewikkeld. Gernand paste niet in hun plaatje van huisje-boompje-beestje. De derde dame durfde het wel aan. Een jaar lang was hij weer zielsgelukkig.
Liza viel ook in de smaak bij Gernand. Elke keer als ze bij hen thuis kwam kreeg ze een staande ovatie. Gernand was zo blij dat hij de ene na de andere vreugdekreet slaakte en in zijn handen stond te klappen van enthousiasme. Hij kroop ook maar wat graag tegen aan haar op de bank om te knuffelen. Het voelde zo goed om eindelijk een gezin te vormen. Smoorverliefd en vol vertrouwen heeft Johan haar ten huwelijk gevraagd en zonder enige aarzeling had ze ja gezegd.
Tot ze concrete plannen voor de trouwdag gingen maken en bleek dat Liza Gernand er op de huwelijksdag niet bij wilde hebben. Het was haar dag, zijn vreugdekreten zouden de ceremonie kunnen verstoren en zijn zoon zou gewoon teveel van de aandacht opeisen.

Johan heeft niet eens geprobeerd om haar op andere gedachten te brengen. Hij zou nooit kunnen trouwen met een vrouw die zijn zoon als een probleem zag.
Met een gebroken hart heeft hij de verloving verbroken.
Een relatie aangaan waarbij je ook meteen stiefmoeder wordt vraagt om een bijzondere vrouw. Om stiefmoeder te worden van een kind met een handicap vraag om een uitzonderlijke vrouw. Een vrouw die niet alleen voor hem maar ook voor Gernand zou vallen die voorbij de handicap van zijn zoon zou kunnen kijken. Hij heeft zo’n vrouw niet kunnen vinden.

Ze staan nog altijd voor het raam, hij en zijn vader. Vertedert kijken ze samen naar het volwassen kind dat helemaal opgaat in zijn spel.
Niet alleen zijn vader en zijn zoon worden ouder maar hij ook. Er komt een moment dat hij er niet meer zal zijn. Hij zal voor zijn zoon moeten zorgen zelfs voorbij zijn dood. Hij moet maar durft er eigenlijk niet over na te denken. Zoveel beren op de weg.

Dan voelt hij een arm om zijn schouder. Zijn vader trekt hem tegen zich aan.
‘Geen zorgen jongen, geen zorgen.’

Sonja