Als de koffie niet meer smaakt

Plots realiseer ik me dat ik helemaal geen trek in koffie heb. Dat is zorgelijk want koffie is een onlosmakelijk onderdeel van mijn dagroutine. Voor de duidelijkheid, zodra ’s ochtends de wekker afgaat en ik een keer of drie op de snooze button heb gemept loop ik als een professionele zombie in een rechte lijn naar het koffiezetapparaat. Ik druk de machine aan, schuif er een mok onder en dán ga ik pas voor de noodzakelijke ochtendplas. Het ontbijt sla ik met gemak over maar koffie is een must. Dus dat ik nu geen trek heb in koffie voorspelt niet veel goeds.

Geveld door de griep alweer. Het is een variant die steeds als je denkt te zijn opgeknapt weer genadeloos toeslaat. Ik heb koorts en echt alles doet me zeer, van mijn haar tot mijn tenen. Ik kruip lekker terug mijn bed in. Meneer Schrijfhart is overigens ook al weken aan het tobben. Hoesten, koude rillingen en kort gezegd algehele malaise. Het weekeind modderen we zo samen maar wat aan. Mijn paps komt door mams gemaakte kippensoep en een fruitmandje brengen. Naast fruit, hoestdrank en keelpastilles zitten er ook twee repen chocolade in en die zijn nog steeds onaangebroken. Zo zwaar hebben we het te pakken.

Warm of koud het is niet te doen

Het is niet alleen de koffie die me niet smaakt, alles wat maar neigt naar warm eten of drinken staat me tegen. Slikken is ineens een vaardigheid die ik slecht beheers. Met moeite werk ik de tosti die meneer Schrijfhart liefdevol voor me gemaakt heeft naar binnen. Halverwege haak ik af. Ik ben doodop van wat voelt als een intense workout dus kruip ik weer lekker terug in bed.

Acute tinnitus

Ik schrik ruim voor de wekker afgaat, wakker. Een hoge pieptoon heeft me ruw uit mijn slaap gewekt.

Ieder normaal mens zou zich ietwat verdwaasd afvragen waar die pieptoon vandaan komt. Sonja niet, die bedenkt in een fractie van een seconde dat ze acute tinnitus heeft. Mijn ADD brein begint meteen op volle toeren te draaien. Wat weet ik van tinnitus? Niet zo heel veel, dat moet ik uitzoeken. Het is nog te vroeg voor Google, bovendien heb ik nog geen koffie op, maar ik heb geen trek in koffie. Volgens mij kunnen ze niets doen tegen tinnitus daar moet ik dus mee leren leven. Mezelf aanleren om die piep te negeren, kan ik dat? Ik heb nog steeds geen zin in koffie, dus nog steeds griep. Zullen we vanavond dan maar weer aardappelpuree eten, dat slikt makkelijk weg. Och die piep wordt erger, straks eerst maar Diclofenac innemen voordat ik die inloggegevens opvraag.

En zo stuitert mijn brein vrolijk verder tot ik in mijn oor ineens belletjes omhoog voel borrelen. Nog voordat mijn brein met deze nieuwe sensatie aan de haal kan gaan voel ik een hevige pijn en knapt mijn trommelvlies. Er loopt een warme vloeistof uit mijn oor.

Ruzie met het koffiezetapparaat

Sneller dan het licht schiet ik uit bed om de schade op te nemen en tissues te pakken. Gelukkig geen bloed alleen vuil wat een uitweg zoekt. Ik maak mezelf schoon en kom er dan achter dat die milieuvriendelijke bamboe wattenschijfjes totaal niet handig zijn als je ze in je oor wilt proppen. Ik loop naar beneden en vanuit routine zet ik het koffiezetapparaat aan. Helaas blijft me echt geen enkele ellende bespaart. Water bijvullen. Check! Bonen bijvullen, check! Leeg lekbak. Zucht, koffieprut in de afvalbak, krachtterm, bakje spoelen en weer terug in het apparaat, check!
De hoge pieptoon is overigens verdwenen net als mijn gehoor maar dat is van latere zorg. Er komt nog steeds vuil naar buiten. Ik scheur wat keukenrol af en stop dat in mijn oor om de viezigheid op te vangen. Ik loop met mijn kop koffie naar de bank en app naar meneer Schrijfhart die meteen aanbiedt naar huis te komen.

De lieve schat

Het is een schat die man van mij maar hij is geen arts en kan dus niets doen om het leed te verzachten. De koffie is inmiddels koud want ik heb helemaal geen trek in koffie. Ik hang als een ziek vogeltje op de bank tot het eindelijk acht uur is en ik de huisarts kan bellen. Het spreekuur zit vol en de assistent weet niet of de arts in deze iets voor me kan betekenen dus ik mag gewoon paracetamol slikken, ze gaat overleggen en belt me later terug.

Meneer Schrijfhart is blijkbaar minstens zo capabel als mijn huisarts in deze. Hij maakt tenminste nog tosti’s en schenkt drinken voor me in. Ik app een boodschappenlijstje naar meneer Schrijfhart en hij laat weten zo snel mogelijk naar huis te komen. Waar ik hem aan verdiend heb weet ik niet maar wat bof ik toch met die lieve schat. Hij komt thuis met een shopper vol met watten, gaasjes, gaaskompressen, een rol tape en een appelflap. Een flinke appelflap ook nog. Hij bedoeld het zo lief dus die appelflap gaat met enorm veel moeite naar binnen.

Dan blijk ik toch bij de dokter langs te kunnen komen. Niet veel later blijkt er sprake van een dubbele en doorgebroken oorontsteking. Ik. krijg een cocktail van neussprays voorgeschreven en mag over twee weken weer terug om te kijken of het goed gaat met mijn oren.

Zo modder ik maar wat aan en zit mezelf behoorlijk in de weg. Wil van alles en eigenlijk ook niets. Ik hang vol zelfmedelijden op de bank of lig in bed. Het ene moment heb ik koorts en dan weer niet. Ik heb het koud of warm of allebei tegelijk. Ik heb honger maar wil niet eten, heb dorst maar wil niet drinken. Nog maar wat pijnstillers en ontstekingsremmers innemen. Het enige wat constant hetzelfde blijft is dat ik absoluut geen trek heb in koffie.