Net terug van vakantie heb ik wat moeite om weer in het ritme van alledag te komen. Er is genoeg te doen en het is nogal confronterend om te moeten constateren dat ik het niet meer overzie. De caravan moet schoongemaakt, de was, boodschappen, planten verzorgen, administratie, facturen maken, rekeningen betalen, de hond moet uit, emails versturen, afspraken inplannen, de lijst gaat maar door.
Bergen werk te verzetten dus en met mijn ADD brein kan het dan twee kanten op. óf ik schiet in een hyperfocus of er komt helemaal niets uit mijn handen. Dit keer blijkt het de tweede optie te zijn. Zó irritant om steeds weer tegen mijn grenzen aan te lopen. Gelukkig heb ik al vaker, veel vaker zelfs, met dit bijltje gehakt.
Wat wel en wat vooral niet te doen
Door schade en schande wijs geworden weet ik dat boos op mezelf worden geen enkele zin heeft, dat maakt het alleen maar erger. Wat wel kan helpen is om een lijstje maken en dan punt voor punt af te strepen. Op dit moment is de onrust in mijn hoofd echter zo groot dat er andere maatregelen genomen moeten worden. Het klinkt raar maar als het werkt dan werkt het, ik moet iets totaal anders gaan doen. Iets waar geen moeten bij komt kijken, waar geen druk op zit. Iets wat ik leuk vind en waar ik bij kan ontspannen.
Toch ga ik nog een klein beetje de fout in
Na een bakje koffie en een diepe ademteug besluit ik om mijn doosje aquarelverf ter hand te nemen. Had ik in de vakantie ook bij mij maar heb ik niet gebruikt. Ik zet de benodigde spullen klaar, haal nog maar een bak koffie en dan neem een minder goed besluit. Ik ga het hele proces op video opnemen want dan kan ik er een post voor Instagram van maken. Twee vliegen in een klap zou je denken. Maar door dit besluit leg ik toch weer druk op mezelf. Nu moet het weer mooi, leuk of interessant genoeg worden.
Inspiratie kun je oproepen
Ik heb zin in een herfstthema en aangezien er aan mij geen groot schilder of tekenaar verloren is gegaan, maak ik het mezelf niet al te moeilijk. Eikels en herfstbladeren schilderen/tekenen is vrij simpel, tenminste als je de lat qua realistische weergave niet te hoog legt. Herkenbaar als eikel of herfstblad is bij mij het hoogst haalbare. Ik ga maar gewoon beginnen en vrijwel direct ontspant mijn hoofd. Gedachten maken zich los en de inspiratie begint te stromen. Mijn brein begint woorden aaneen te rijgen en er ontstaat een spontaan gedicht. Ik vergeet helemaal dat er een video meedraait.
Het resultaat is nogal confronterend
Na afloop ben ik zowaar niet eens ontevreden met het resultaat. Ik heb weliswaar slechts 3 eikels of wat daarvoor door moet gaan gemaakt maar het gedicht is een mooie bonus. Die herfstbladeren komen de volgende keer wel, of niet, we zullen het zien. Dan ga ik aan de slag met de video. Dat blijkt ook nogal confronterend te zijn. Ik was zo lekker bezig naar mijn idee maar op de video ziet het hele proces er nogal knullig uit moet ik zeggen. Bovendien is die camera zo dicht op mijn gezicht ook niet iets waar ik per definitie erg blij van word. Ik weet dat ik, na al dat buiten vertoeven en de nodige zon, weer heel wat zomersproeten op mijn huid heb zitten. Niks mis mee maar ik ontwikkel nooit van die schattige sproetjes maar donkere vlekken die hard afsteken tegen mijn lichte huid. Ik roep mezelf tot de orde. Mijn illustratie is goed genoeg want het hoeft niet in een museum te hangen en ikzelf ben goed zoals ik ben want ik ben nu eenmaal geen fotomodel. Toch heb ik de video zo gesneden dat mijn geklungel én mijn gezicht zo min mogelijk te zien zijn. Blijkbaar ben ik een grotere ijdeltuit dan ik toe wil geven.
Met knippen en plakken zet ik een korte video oftewel een Reel voor Instagram in elkaar. Niet zo’n gelikte video die ik continue voorbij zie komen maar dat laat ik wel maar aan de influencers en kunstenaars over. Ik ben schrijver en meer hoef ik ook niet te zijn.
Uiteindelijk ben ik best trots op mezelf
In plaats van die rare hoge verwachtingen die ik blijkbaar nog altijd van mezelf heb en in plaats van mezelf steeds te confronteren met wat niet goed gaat, mag ik gewoon trots op mezelf zijn. Ik heb mijn brein gekalmeerd, iets moois gemaakt en zelfs nog kans gezien om mijn schrijfkamer weer netjes op te ruimen. Nu al die andere karweitjes nog!
Sonja
Het gedicht ‘Nu de eikels bij bosjes vallen‘ lezen