Vanwege een heftige week waarin mijn emoties alle kanten op raasden en er bovendien op praktisch gebied een fysieke uitdaging bijkwam is van schrijven niets terecht gekomen. Het is een privé aangelegenheid en dat blijft het ook. Maar als echt alles om die ene zaak draait blijft er niet veel over om een blog te schrijven. Of toch?
Er zijn mensen voor wie sporten echt heel belangrijk is. Of ze het druk hebben of juist niet, veel of weinig zorgen, kleine of grote ongemakken. Het maakt niets uit, ze gaan gewoon sporten. Als ze echt niet kunnen sporten dan gaat het mis. Raken ze ontregelt, chagrijnig, moe, depressief, vul maar in. Dat heb ik met schrijven. Het is wat ik het allerliefste doe. Het is wat ik nodig heb om op andere gebieden te kunnen functioneren. De ochtend begin ik met koffie en schrijven. Als dat niet lukt heb ik een hele slechte start van mijn dag. En een slechte start zet meteen de toon voor de rest van de dag.
Schrijven voor mezelf
Niet kunnen schrijven is slecht voor mijn mentale welbevinden. In de basis schrijf ik puur voor mezelf.
Natuurlijk is het fijn als wat ik schrijf wordt gelezen en dat mensen het mooi vinden. Maar zelfs als niemand mijn verhalen, blog, poëzie e.d. zou willen lezen, dan nog zou ik schrijven.
Het meeste van wat ik schrijf zal nooit door anderen gelezen worden, dat maakt dat ik vrijuit durf te schrijven. Ik kan al mijn emoties, al mijn gedachten, mooi én lelijk aan het papier toevertrouwen, daarna gooi ik het weg. Letterlijk loslaten van wat me zo bezighoudt. Ik kan het iedereen aanraden.
Dopamine
Zoals fanatieke sporters hun omgeving proberen over te halen om ook te gaan sporten omdat het zo goed voor je is. Dat je zo opknapt van de endorfine en dopamine die vrijkomt. Zo doe ik dat met schrijven. Zit je hoofd overvol? Pak een stuk papier en iets om mee te schrijven en stort die hele bak met zorgen, angsten en wat al niet meer, uit op het papier. Schrijf je hoofd leeg en maak daarna een prop van het papier, steek de fik erin of scheur het in honderdduizendmiljoen stukjes.
Het kan zo bevrijdend zijn om je niet in te houden, het op papier uit te schreeuwen hoe boos, verdrietig of bang je bent. Lost het iets op? Soms wel, soms zie ik het daarna een stuk helderder. Soms dienst zich na het schrijven een oplossing aan waar ik niet aan had gedacht omdat mijn hoofd te vol zat. Soms gebeurd dat wat later, als ik er vaker over geschreven heb en soms gebeurd het ook niet. Het is allemaal oké.
Uiteindelijk vertaald alles wat ik meemaak zich op de een of andere manier in woorden. In een verhaallijn, een personage of in poëzie. Krijgt al die narigheid een nieuwe vorm en een nieuwe betekenis. De kracht van het Woord moeten we nooit onderschatten.
Het is niet voor niets dat totalitaire regimes zo bang zijn van schrijvers en boeken.