Een boekbespreking
Een tijd geleden heb ik in de serie over lezen aandacht besteed aan onbekende schrijvers. Na mijn oproep op Instagram, om onbekende schrijvers aan mij te melden kwamen er ook voor mij heel wat onbekende schrijvers aankloppen. Erg leuk om de verschillende verhalen en schrijvers te leren kennen.
Vandaag bespreek ik wederom een boek van één van de schrijvers die mee heeft gedaan aan deze blog.
Sidney Raven
Sidney en ik hadden al wat langer contact op Instagram. Ze heeft mijn boek gelezen en ik mocht van haar wat opbouwende feedback ontvangen. Ze was ook één van de eersten die zich aanmeldde voor de blog over onbekende schrijvers. Haar uitgever heeft mij een recensie exemplaar in de vorm van het E-boek toegestuurd en vandaag ga ik dat eindelijk een keer bespreken.
Blauwe Plekken
Jurist Zilla Jongzeel – voortdurend op haar kop gezeten door een feministische moeder – worstelt met onderdanige verlangens. Bij haar man, de bekende acteur Paul Arend, vangt ze bot met haar fantasieën. Een geheime minnaar weet haar dromen hardhandig waar te maken. Een euforische periode volgt, totdat foto’s van haar blauwe plekken onverwachts in een roddelblad verschijnen. Paul krijgt mishandeling in de schoenen geschoven en wordt daar keihard op afgerekend in de media. Als Zilla uitleg moet geven in een talkshow voltrekt zich een ramp…
Mijn beleving
‘Ohoh een boek over SM, daar heb ik helemaal niets mee’ het was het eerste dat in mij opkwam toen ik de achterflap las. Blijkbaar vind ik het ook heel belangrijk dat jij dat weet anders was ik niet met deze zin begonnen. Hiermee heb ik dan ook meteen de kern van dit boek te pakken. Want eigenlijk gaat dit boek helemaal niet over SM of onderdanigheid. Dit boek gaat over het (niet kunnen) voldoen aan de verwachtingen van anderen. Het niet ten volle jezelf kunnen en mogen zijn en daardoor jezelf niet durven te zijn.
Zilla heeft een feministische moeder die met haar ideeën en verwachtingen een enorm stempel op het leven van Zilla heeft gedrukt. En daarmee doet ze dus precies datgene waar ze zo fel op tegen is, ze onderdrukt haar dochter.
Een machtig interessant thema dus want laten we wel wezen, we zijn allemaal slachtoffer van de verwachtingen van anderen én we zijn allemaal dader omdat ook wij verwachtingen van anderen hebben.
Het verhaal heb ik achter elkaar uitgelezen. Ik moest even de cadans van de tijdsprongen te pakken krijgen maar daarna kon en wilde ik het boek niet meer wegleggen. Laten we het erop houden dat ik wat uurtjes slaap tekort ben gekomen die nacht.
Het verhaal is in de ik-vorm geschreven. Een lastig perspectief voor de schrijver maar een heel fijn perspectief voor de lezer. Ik denk dat het in dit verhaal ook precies het juiste perspectief is. Door de ik-vorm is het heel makkelijk om je in het personage van Zilla in te leven, ook als je niets met haar verlangens gemeen hebt. Je voelt haar innerlijke strijd om zichzelf te mogen zijn maar tegelijkertijd wetende dat ze hierdoor anderen verdriet doet.
Dan is er nog het subthema over jaloezie, bedrog en leugens. Blauwe plekken en De val van Gorka hebben hier een aantal raakvlakken en dat is voor mij dan weer een leuke bonus. Aan het eind van het boek komen deze twee verhaallijnen bij elkaar en ontvouwt zich een plot die logisch maar toch verrassend is.
De schrijfstijl van Sidney is heel prettig en toegankelijk. De mens Sidney vond ik al heel leuk en de schrijver Sidney heeft me aangenaam verrast. Ik vind dit boek een dikke aanrader en ga zitten duimen dat er meer mooie verhalen van deze schrijfster gaan komen.