Wat ik allemaal kan zien, je hebt geen idee

Zien

Mijn kinderjaren heb ik grotendeels dagdromend doorgebracht. Starend in het niets leefde ik vooral in een fantasiewereld. Mijn blik op oneindig, schijnbaar niet bewust van wat er om me heen gebeurde. Menig fotograaf heeft mij op deze wijze op de gevoelige plaat weten vast te leggen.
Toch was ik niet altijd in een andere wereld als ik in het luchtledige leek te kijken.
Vandaag het tweede deel uit de drieluik, “Horen, zien en zwijgen.”

“Zit die mensen eens niet zo aan te staren.”
Een zin die ik meermaals heb gehoord. Ik was me niet bewust dat mijn, bij de mensen naar binnen kijken, als onbeleefd werd gezien en ook vaak als ongemakkelijk werd ervaren. Ik kon inderdaad mensen helemaal in me opnemen. Probeerde al kijkend tot in hun ziel te geraken. Te snappen wie en wat ze waren.
Door slechts naar mensen te kijken kun je zoveel meer zien dan wat aan de oppervlakte zichtbaar is.

Zo jong als ik was begreep ik het belang van de Non-verbale communicatie. Een schat aan informatie filterde ik daar uit. Ik kon veel nog niet onder woorden brengen maar begrijpen deed ik des te meer.
In de loop der jaren heb ik die techniek steeds meer weten te verfijnen.

Nu hebben mensen vaak niet eens door dat ik meer kan zien dan zij willen prijsgeven.
Terwijl ik zwijgend in hun ogen kijk kan ik zien wat er tussen de regels door gezegd wordt. Kan ik zien wat ze heel bewust of onbewust verborgen willen houden.

Normaal heeft niemand iets van mij te vrezen. Natuurlijk, ik lees mensen als een boek maar zoals in de vorige blog al staat, ik kan ook heel goed zwijgen. Bovendien ben ik er niet op uit om anderen onderuit te halen of te beschadigen. Mijn talenten en vaardigheden gebruik ik puur voor het schrijven.

Hier wil ik wel een kanttekening bij plaatsen. Mensen die willens en wetens leugens, flauwekul, onzin verkondigen of roddelen en anderen onderuithalen, daar ben ik absoluut niet van gediend. Als ik dat zie, hebben we een probleem, dan zal ik zeker niet wegkijken en zwijgen.